«Είναι ανάγκη, ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε
επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης,
που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.». Με αυτά τα λόγια ο...
τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο
το αίτημα για την υπαγωγή της χώρας μας στο Μηχανισμό Στήριξης. Το
ημερολόγιο έδειχνε 23 Απριλίου 2010 όταν και ξεκινούσε ο «γολγοθάς» της
Ελλάδας.Από τότε μέχρι σήμερα η χώρα μας υποχρεώθηκε να υπογράψει τρία Μνημόνια, αρκετά Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα. Κάθε τρίμηνο υποδεχόταν τους επιτελείς της τρόικας στην Αθήνα για την αξιολόγηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που πάντα κατέληγε σε πιέσεις και την λήψη νέων σκληρών μέτρων. Η χώρα κρατούσε την ανάσα της σε κάθε συνεδρίαση-θρίλερ του Eurogroup για την εκταμίευση της επόμενης δόσης του δανείου συνολικού ύψους 110 δισ. από την ευρωζώνη και το ΔΝΤ.
Οι υποσχέσεις για έξοδο της χώρας στις αγορές και θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης από το 2012 διαψεύστηκαν δραματικά. Ήδη η ανεργία για το τρίμηνο Οκτωβρίου – Δεκεμβρίου 2012 έκανε «άλμα» στο 26%. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ ο αριθμός των ανέργων στη χώρα μας φτάνει τους 1.295.535 ανθρώπους. Η ύφεση κινείται στο 6% για το ίδιο διάστημα, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμά ότι θα μειωθεί το 2013 στο 4,5%.
Πέρα από τους αριθμούς οι εικόνες αστέγων στους δρόμους της Αθήνας και ανθρώπων που συνωστίζονται στις ουρές για λίγο δωρεάν φαγητό κάνουν σχεδόν καθημερινά τον γύρο του κόσμου. Ακόμη και οι πρωταγωνιστές παραδέχονται ότι η «συνταγή» για την Ελλάδα περιείχε λάθη και η άγρια λιτότητα που επιβλήθηκε φέρνει μόνο φτώχεια και απόγνωση στους Έλληνες.
Στις πολιτικές που επιβλήθηκαν στην χώρα μας ήταν οι σαρωτικές αλλαγές στα εργασιακά. Αναστολή διατάξεων νόμων και συλλογικών συμβάσεων που προβλέπουν αυτόματες αναπροσαρμογές μισθών, επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, μείωση της μετενέργειας των συμβάσεων από τους 6 στους 3 μήνες, μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης, κατάργηση όλων των επιδομάτων εκτός από τα επιδόματα τέκνων, σπουδών και επικινδύνου εργασίας και κατάργηση των «δώρων» στο Δημόσιο με μειώσεις μισθών μέσω του μισθολογίου-βαθμολογίου.
Ανάλογο «μαχαίρι» υπέστησαν και οι συνταξιούχοι με επιβολή ετήσιας εισφοράς στις συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ, κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη μείωση στο εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων κατά 23% και κατάργηση του ΕΚΑΣ για όσους δεν έχουν συμπληρώσει το 64ο έτος.
Επιπλέον επιβλήθηκαν σκληρά φορολογικά μέτρα με την θέσπιση ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, ο λεγόμενος «κεφαλικός» φόρος, έκτακτο ειδικό τέλος στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ (το «χαράτσι» της ΔΕΗ), 4 αυξήσεις στους συντελεστές ΦΠΑ, εξίσωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης σε πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης που υποχρέωσε φέτος τα νοικοκυριά να «παγώσουν», κατάργηση του αφορολογήτου ορίου και των περισσότερων φοροαπαλλαγών από φέτος, επαναφορά των τεκμηρίων και επιβολή τέλους επιτηδεύματος για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Αντίστοιχο ήταν και το «ψαλίδι» στην Υγεία που έφερε στα όρια της κατάρρευσης τα νοσοκομεία, καθώς επιβλήθηκε ετήσια μείωσης στις λειτουργικές δαπάνες τους κατά 10% και αύξηση της χορήγησης γενοσήμων φαρμάκων.
